حق ۷ میلیون فلسطینی برای بازگشت به خانه / فیلمساز فلسطینی: سینما حال ما را برای آینده ثبت می‌کند
تاریخ انتشار: ۸ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۸۷۷۷۶
فیلم کوتاه جدید راکان مایاسی به نام «کلید»، در ژانر تهاجم به خانه، نمادی از حق مردم فلسطین برای بازگشت به سرزمین‌شان است.
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو به نقل از هالیوود ریپورتر، کلید، نمادی تاریخی است که مردم فلسطین از سال ۱۹۴۸ تا امروز از آن برای نشان دادن دیاسپورای خود استفاده کردند و در عین حال «کلید» عنوان فیلم کوتاهی است که راکان مایاسی در بیست و نهمین جشنواره «مدفیلم» به نمایش درآورد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فیلم کوتاه درام مایاسی که در ژانر تهاجم به خانه ساخته شده با اقتباس از داستان کوتاهی از انور حامد شکل گرفته است و در باره خانواده‌ای اسراییلی است که از صدای مرموز و آزاردهنده‌ای رنج می‌برند. به آرامی برای مخاطب روشن می‌شود که این صدا، صدای کلید در قفل است. انگار یکی که کلید خانه را دارد، می‌خواهد از بیرون وارد خانه شود. این یک استعاره سیاسی واضح است، به ویژه برای کسانی مانند کارگردان مایاسی که همچون بیش از ۷ میلیون فلسطینی در تبعید به سر می‌برند.
مایاسی با هالیوود ریپورتر درباره فیلم «کلید» و نقش سینمای فلسطین در پی جنگی که از ۷ اکتبر آغاز شد و غزه را به نابودی کشاند، صحبت کرده است.
در این مصاحبه می‌خوانید:
در فیلم «کلید»، شما از دید یک کارگردان فلسطینی فیلم ساخته‌اید اما شخصیت‌ها اسراییلی هستند. این انتخاب دیدگاه از کجا آمده است؟
شخصیت‌هایی که به صدا واکنش نشان می دهند اسراییلی هستند، اما قهرمان اصلی نامرئی است؛ قهرمان اصلی صدای پشت در است، صدای کلید در قفل: حق فلسطینی‌ها برای بازگشت به خانه. من از این جنبه از داستان بسیار الهام گرفتم زیرا عناصر آن وسیله‌ای برای بازی با صدا و تصویر هستند.
فیلم کوتاه شما بر اساس داستان کوتاهی به همین نام از انور حامد ساخته شده است. چه چیزی شما را به این موضوع جلب کرد؟
من داشتم روی یک داستان کوتاه علمی تخیلی کار می‌کردم که با این داستان مواجه و مجذوبش شدم. چیزهای زیادی توجه من را به خود جلب کرد، از جمله ژانر فانتزی-هیجانی، دیدگاه فلسطینی به شخصیت‌های اسراییلی، این واقعیت که صدای خارج از صفحه، پویایی محرک روایت است، ظرافت کل طرح، و مهمتر از همه، پیام اصلی … حق فلسطینیان برای بازگشت به خانه، به سرزمین خود که به شیوه‌ای جدید و خلاقانه بیان می‌شود. همه این عناصر موجب شدند فوری با انور حامد تماس بگیرم تا امکان اقتباس از متن او را به دست آورم. به نظرم داستانی جسورانه است و من می‌خواستم آن را به یک فیلم کوتاه جسورانه تبدیل کنم.
خشونت در این فیلم کوتاه تلویحی است اما نشان داده نمی شود، حداکثر صدای شلیک گلوله است که شنیده می‌شود. ارجاع زیبایی شناختی شما در ساخت آنچه بوده است؟
در داستان اصلی بود. استفاده از اسلحه در جامعه اسراییل گسترده است، بنابراین عنصر شگفت‌انگیزی نیست. خشونت در داستان و فیلم به تدریج و متناسب با نیاز دراماتیک برای افزایش تنش ایجاد می شود.
با توجه به اینکه «کلید» به زیر ژانر وحشت؛ ژانر تهاجم به خانه تعلق دارد که اغلب با مضامین سیاسی مرتبط است، آیا زیبایی‌شناسی فیلم بر اساس ماهیت پیام آن هدایت می‌شود؟
از نظر من و ۷ میلیون فلسطینی دیگر که در تبعید زندگی می‌کنند، اسراییل به ما اجازه بازگشت به سرزمین خودمان را نمی‌دهد. به نظر می‌رسد ترس عمیقی از بازگشت ما وجود دارد. بنابراین، من آن را تهاجم به خانه نمی‌دانم، بلکه بازگشت ساکنان اصلی می‌نامم. خود ایده گذاشتن کلید در قفل، چرخاندن آن و تلاش برای باز کردن یک گذرگاه، عمل بازگشت است، نه تهاجم. هیچ خشونتی در بازگشت به خانه وجود ندارد. برعکس، این راهی برای تهاجم به آگاهی شهرک نشینان است. فراموش نکنیم که کلید در حال حاضر یک نماد تاریخی فلسطینی است، نماد حقی است که ما از سال ۱۹۴۸ مدعی آن هستیم.
خانواده اسراییلی برای امتحان کردن و خوابیدن و نادیده گرفتن صدای کلید، آرام‌بخش مصرف می کنند. این یک استعاره قدرتمند دیگر است.
یکی از موضوع‌های اصلی فیلم فراموشی است. جامعه اسراییل هیچ خاطره‌ای از رنج و حقوق فلسطینیان ندارد. این فراموشی با آشکار شدن طرح داستان «کلید» درک می‌شود. آرام بخش برای تقویت این ایده اضافه می‌شود، در حالی که صدای شب است که در ضمیر ناخودآگاه پاره می‌شود.
به‌عنوان یک کارگردان فلسطینی، آیا فکر می‌کنید از ۷ اکتبر تاکنون چیزی تغییر کرده است؟ چگونه می‌توانید تجربه خود را بیان کنید؟
اولویت در حال حاضر آتش‌بس است. من و همه فلسطینی‌هایی که می‌شناسم، از ۷ اکتبر آن قدر از نظر عاطفی و ذهنی درگیر اتفاقاتی که رخ داده بودیم که فرصتی برای فکرکردن درباره چیز دیگری نداشته‌ایم. به یقین مدت‌هاست که صدای فلسطین در رسانه‌های اصلی فضایی برای شنیده شدن ندارد و ما می‌ترسیم که حتی در فضاهای مستقل، در تریبون‌های هنری، در جشنواره‌ها، این صدا خاموش شود، سانسور شود یا از حق بیان در ملا عام و در نهادهای تاثیرگذار محروم شود. امیدوارم این اتفاق نیفتد. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد آگاهی بیشتری ایجاد شده و مردم بیشتر به موضوع فلسطین توجه نشان می‌دهند و علاقه دارند از حقوق ما حمایت کنند.
به نظر شما نقش سینما در روایت داستان فلسطین و فلسطینیان امروز چیست؟
سینما قدرتمند است. از بسیاری از هنرها فراتر می‌رود چون یک تجربه سمعی و بصری قوی‌تر و کامل تری با خود می‌آورد. فیلم‌ها ساخته می‌شوند تا بمانند و سینما این توانایی را دارد که حال ما را برای آینده ثبت کند. ما فلسطینی‌ها از این نظر مستثنی نیستیم. فیلم‌های فلسطینی بسیار مهمی هستند که صدای ما را به گوش جهانیان رسانده‌اند، زیرا سینما مثل یک موضوع خبری در تلویزیون نیست؛ بسیار متافیزیکی‌تر است و قطعاً دربرگیری خلاقانه و عاطفی بیشتری دارد.
«مدفیلم» که برای تمرکز بر سینمای مستقل مدیترانه و خاورمیانه در ایتالیا برگزار می‌شود، بیست و نهمین دوره خود را از ۹ تا ۱۹ نوامبر (۱۸ تا ۲۸ آبان) در رم برگزار کرد و این مصاحبه در همان زمان انجام شده است.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: بازگشت به خانه برای بازگشت تهاجم به خانه فیلم کوتاه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۸۷۷۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فریادهای خاموش: روایت‌های ناگفته از حمله به نورشمس | گزارش تصویری
گروه دیپلماتیک - همشهری آنلاین: «سنا یاسین هیچگاه تصور نمی‌کرد شاهد روزی باشد که پیکر بی‌جان فلسطینی ها مقابل در خانه‌اش افتاده باشد و کسی اجازه نداشته باشد که به آنها نزدیک شود.» این یکی از روایت‌هایی است که از روزنامه اینترنتی فلسطین کرونیکل از جنایت‌های اخیر صهیونیست‌ها در اردوگاه نور شمس در شرق طولکرم در کرانه باختری اشغالی منتشر کرده است. در حمله 3روزه صهیونیست‌ها به این اردوگاه علاوه بر تخریب گسترده منطقه، حداقل 14 فلسطینی به شهادت رسیده و و ده ها نفر مجروح شدند.
حمله پنجشنبه گذشته با ورود شمار زیادی از خودروهای زرهی و صدها سرباز صهیونیستی به اردوگاه آغاز شد. صهیونیست‌ها به محض ورود به اردوگاه تمام ورودیها و خروجی‌ها را مسدود کردند. یاسین به روزنامه فلسطین کرونیکل می‌گوید که بولدوزرهای اسرائیلی بلافاصله شروع به تخریب خیابان‌ها کردند، آب و برق را قطع کردند و شبکه فاضلاب را ریشهکن کردند. بلدوزرها همچنین ده‌ها مغازه و بالکن خانه‌های رو به خیابان را نیز تخریب کردند.
او می‌گوید: «به دیدن مادر بیمارم رفته بودم و وقتی حمله شروع شد به خانهام برگشتم. صدای بلدوزرها و وسایل نقلیه نظامی را شنیدم، بنابراین به سرعت وارد خانه ام شدم زیرا می دانستم که این صدا مقدمهای برای یک فاجعه است. سربازان اسرائیلی به هر کسی که حرکت می‌کرد شلیک میکردند و بسیاری را زخمی کردند. از آنجا که امدادگران و آمبولانس‌ها اجازه ورود به اردوگاه را نداشتند شرایط مجروحان به سرعت رو به وخامت می‌رفت.»
خون در خیابانیاسین در تمام این مدت سعی کرده تا 4فرزندش را که به‌دلیل قطع برق و صدای ممتد شلیک هراسان شده بودند آرام کند. او می‌گوید: «سعی می‌کردم به آنها کمک کنم بخوابند اما صدای تیراندازی بسیار بلند بود. صدای فریاد شنیدم و از پنجره 2مرد جوان زخمی را دیدم که روی زمین افتاده بودند. اول فکر کردم آمبولانس‌ها می‌آیند و آنها را نجات می‌دهند، اما سربازان اسرائیلی اجازه نمی‌دادند کسی به آنها نزدیک شود. آنها ساعت‌ها زخمی روی زمین افتاده بودند و در نهایت از دنیا رفتند.»
یاسین می‌گوید که جسد شهدا بیشتر از 60 ساعت روی زمین بود و بوی اجساد محله را پر کرده بود. او به فرزندانش اجازه نداده از پنجره نگاه کنند تا از این صحنه شوکه نشوند.
از دست رفتن 5 فرزند در 6 ماهسلیم غنام، 29 ساله، هم درست در ورودی خانه‌اش در اردوگاه نور شمس توسط سربازان صهیونیست به سرش شلیک شد. هیچکس اجازه نداشته تا به او نزدیک شود، اما خانوادهاش در نهایت موفق شدند جسد بی جانش را به داخل خانه بکشانند. سلیم 48 ساعت آنجا بود و در تمام این مدت خانوادهاش با چشمانی گریان نظاره‌گر او بوده‌اند. پس از اینکه ارتش اشغالگر از اردوگاه عقب‌نشینی کرد، خانواده غنام دریافتند که برادر ۲۶ ساله سلیم، محمود، نیز در محله ای نزدیک خانه به شهادت رسیده است. سلیم و محمود برادران عامر و احمد غنام بودند که در اکتبر سال گذشته توسط ارتش اسراییل به شهادت رسیده بودند.
این در حالی است که برادر دیگرشان، عبداللطیف نیز به تازگی بر اثر ابتلا به سرطان فوت کرده بود. مادر خانواده تنها در 6ماه پنج پسرش را از دست داد.
حمله بیرحمانهبر اساس بسیاری از شهادتها، حمله صهیونیست‌ها به اردوگاه نور شمس یکی از بیرحمانهترین حملاتی بود که فلسطینی‌ها ساکن در این منطقه تجربه کردند. ساکنان به روزنامه فلسطینی کرونیکل گفتهاند که این سطح از ظلم و ستم حتی در طول انتفاضه دوم نیز وجود نداشت.
ارتش رژیم صهیونیستی به‌طور تصادفی به سمت ساکنان شلیک می‌کرد و در کوچههای اردوگاه دست به اعدام‌های صحرایی می‌زد. دکتر زهران احمد می‌گوید که از لحظه اول حمله، ارتش اسرائیلی ورودیهای اردوگاه را بسته و از رسیدن پزشکان به مجروحان جلوگیری کرده است. سربازها همچنین مانع از انتقال کسی به خارج از اردوگاه شدند. حمله و محاصره اردوگاه از عصر پنجشنبه تا صبح یکشنبه ادامه داشت.
تصاویری وحشتناک نسل کشیوقتی سربازان صهیونیست شروع به عقب نشینی از برخی از محلهها کردند تیمهای امدادی موفق شدند وارد نورشمس شوند اما صحنهای که با آن روبرو شد غم انگیز بود. یکی از اجساد، که توسط دکتر زهران پیدا شد، به دلیل انفجار بمب کاملا سوخته بود.
زهران می‌گوید که یک فلسطینی جوان دیگر توسط سربازان به شهادت رسیده و سپس از طبقه دوم به بیرون پرتاب شده بود. یا پسر ۱۶ ساله‌ای به پایش شلیک شده بود و به یکی از خانه‌ها خزیده بود اما سربازان به دنبال رد خون رفته و او را در داخل خانه با شلیک گلوله‌ای به سرش اعدام کردند.
این پزشک فلسطینی می‌گوید: «یکی از جوانانی که پیدا کردیم سرش قطع شده بود بعد از اینکه مستقیماً توسط یک بمب هدف قرار گرفته بود.» زهران توضیح می‌دهد که اغلب شهدا به سرهایشان شلیک شده بود که نشان می‌داد صهیونیست‌ها عامدانه و به قصد کشت آنان را هدف قرار داده‌اند.
پخش زنده بازی‌های فوتبال امروز جمعه ۷ اردیبهشت از تلویزیون + سایت آنتن و آپارات